Anna Hałata
Grzegorz Dobiesław Mazurek konsekwentnie odsłania rzeczywistość widzianą przez pryzmat przemijania, archiwizowania wspomnień, erotyzmu. Łącznikiem spinającym poruszane przez niego tematy jest wizerunek człowieka, któremu próbuje nadać moc trwania poza czasem. Sposób widzenia rzeczywistości jest opowieścią o własnym stosunku do sztuki przedstawieniowej, wyraźnie afirmującej przynależność do tradycji. Grzegorz Dobiesław Mazurek nie stroni od nieujawnionych znaczeń, często symbolicznie ukrytych za współtworzącą sensy przedstawień geometryzującą siatką-zasłoną, która stała się swoistą sygnaturą jego twórczości.
Działalność absolwenta Wydziału Grafiki warszawskiej ASP, profesora i wieloletniego dziekana Wydziału Artystycznego UMCS, współtwórcy Kolegium Sztuk Pięknych UMCS w Kazimierzu Dolnym do 2001 r. zdominował linoryt punktowy. Mistrzowskie opanowanie warsztatu i rozpoznawalny na pierwszy rzut oka sposób obrazowania zapewniły artyście ważną pozycję wśród twórców polskiego linorytu przypieczętowaną nagrodami w prestiżowych konkursach graficznych, wśród których są m.in.: Grand Prix Międzynarodowego Biennale Grafiki w Seulu (1994 r.), nagroda fundowana Międzynarodowego Biennale Grafiki w Sapporo (1993 r.), Excellent Work Prize Stowarzyszenia Japońskiej Grafiki Hanga Annual w Tokio (1987 r.), nagroda równorzędna X Międzynarodowego Konkursu Graficznego im. J. Gielniaka w Jeleniej Górze (2000 r.). Potrzeba wyjścia poza ramy tradycyjnych narzędzi graficznych przesądziła o wyborze kolejnego medium, którym stał się druk cyfrowy. Artysta jednak nie do końca dał się uwieść możliwościom nowej techniki, świadomie rezygnując z epatowania kolorem.
Grzegorz Dobiesław Mazurek rozwija każdy z wyodrębnionych toposów w obrębie tytułowanych cykli. W seriach prac wykonanych techniką linorytu punktowego, do których należą: Portrety (1980-1983 r.), Wszyscy moi przyjaciele (1983-1994 r.), Sklep z zabawkami (1989-1994 r.) i Poker (1991-1994 r.) oraz w późniejszych drukach cyfrowych: Prawy do lewego (od 2001r.), Manekiny (od 2007 r.) dokonuje swoistej inwentaryzacji wizerunków. Przywołuje sfotografowane na przestrzeni lat twarze zaprzyjaźnionych artystów, znajomych, rodziny, a także siebie samego, które przekłada na język grafiki. Wątki dotyczące czasu, przemijania i śmierci pojawiają się w linorytniczym cyklu Nocą przylatują Anioły (1998-2003 r.) oraz cyfrowych: Negatywie (od 2004 r.) i Mgle (od 2010 r.). Ich osobisty, wręcz celebracyjny charakter ma związek z próbą zmierzenia się z własną pamięcią oraz poszukiwaniem tożsamości i duchowej trwałości. Odrębnym zjawiskiem artystycznym są akty, którym poświęcony jest otwarty w 2009 r. cykl ODADOZ. Są one odbiciem fascynacji związanych z sensualną sferą życia, w których autor bada wzajemne zależności nagiego, kobiecego ciała i optycznej gry elementów wygenerowanych przez cyfrowe medium, tworząc uniwersalny wizerunek współczesnej Wenus.